Ήταν νωρίς
συννεφιασμένης Τετάρτης
είχες καιρό να με δεις
μας είχε πιάσει Δεκέμβρης
στολισμένα ψευτοσικάτη η πόλη
μια φωνή ξερνολογάει καταριέται
απ’ του βορρά
την άκρη της λίμνης
στις φυλλωσιές
εκεί που ζώνουν τα βράχια
κοίτα μου λες
αυτές οι γκαλιές
είναι οι ψυχές
των υπέροχων ανθρώπων
ξεχειμωνιάζουν εδώ
σε τούτες τις λεύκες
και όταν περνάς
αυτές κραυγάζουν
λεν ιστορίες παλιές
για τους αγώνες που χάθηκαν
για τους αγώνες που θα έρθουν
και σε ρωτούν
ουρλιάζοντας
αφού εμείς είμαστε ο κόσμος
δεν τον αλλάζουμε γαμώτο
δεν αλλάζουμε γαμώτο
ήταν νωρίς
συννεφιασμένης Τετάρτης
είχες καιρό να με δεις
μας είχε πιάσει Δεκέμβρης
κοίτα μου λες
αυτές οι γκαλιές
είναι οι ψυχές
των υπέροχων ανθρώπων
ξεχειμωνιάζουν εδώ
σε τούτα τα δέντρα
και όταν περνάς
αυτές ουρλιάζουν
και όλο ρωτούν
φεύγεις νωρίς
μικρή ζωή
και δε χωράς πια εκεί μέσα
τώρα ξεχειμωνιάζεις εδώ
σε τούτα τα δέντρα
και με ρωτάς
ουρλιάζοντας
αφού εμείς
αφού εμείς είμαστε ο κόσμος
supported by 7 fans who also own “Γκάλιες (Magpies)”
the pace of the album is on the punk aesthetics and its heart is blackened, drowning, bleak. raw vocals screaming into the void of life lyrics that suit perfectly our cynic times. mils
supported by 4 fans who also own “Γκάλιες (Magpies)”
A dystopian ride through the desert. Something to listen to when you're curled up in your rabbit hole and the world may go to hell.
With great female harsh vocals, and as we all well know female harsh vocals done right are vocals done very right. YomaBarr
The Chicago punks seem intent on defying any hardcore conventions, focusing instead on communicating pure disgust for the rotting world around them. Bandcamp Album of the Day Jul 1, 2022